the day my shoe fell off

Het begon enkele jaren geleden bij het intrekken van onze huidige woning.
We maakten bij het verhuizen het goede voornemen dat we tijdens het uitpakken alles wat we niet meer ECHT ECHT nodig hadden, gingen verkassen naar de best passende instelling.

Zijnde het containerpark voor kapot en niet meer repareerbaar.
Zijnde de kringloopwinkel voor niet kapot, niet verkoopbaar maar geen afval en misschien hier en daar nog een retouchke nodig.
Of als laatste de ecoshops & co van deze wereld waar je voor een kleine commissie van 30% je eigen goederen 2 maand te koop mag stellen en ze daarna steeds meer eigendom worden van de winkel zelf.

Maar al snel bleek ook de garage een eindbestemming van enkele items die voor geen enkele van de drie voorgenoemde opties in aanmerking kwamen.

Zo belanden ook een aantal schoenen niet op één van deze voorgenoemde opties. Te slecht voor verkoop of uit de mode voor de nieuwe schoenenkast die onze gang siert.
Nog niet versleten genoeg om weg te gooien en/of de geringe kans om terug in de mode te geraken weerhield me om ze weg te doen.
Zo kreeg een paar Cat’s, caterpillars die ik al heel lang heb, een nieuw onderkomen. Ik heb ze al lang want ik heb ze niet zelf betaald dus ik moet nog thuis gewoond hebben.
Echt degelijke schoenen, tijdloos maar ik deed ze al enige jaren niet meer dan tweemaal per jaar aan.

En dus belandden ze in de garage, de garage waar toen ook vers gekapt hout lag te drogen voor de open haard. Die houtstapel besloot trouwens na ongeveer 13 maanden platte rust dat er wel eens iets mocht gebeuren en het boeltje ging tegen de vlakte, meerbepaald tegen de auto 😦 Maar dat is een ander verhaal waarvan ik jullie enkel de foto van voor de houtbeving kan tonen. En jullie kan mededelen dat we kort daarna een nieuwe wagen hebben gekocht.

Soit het hout is na de beving niet meer terug in de garage beland, maar niet enkel om een tweede WoodcrashCar te vermijden maar omwille van de vochtigheid die het drogend hout veroorzaakte met schimmel als gevolg. Mogelijk ligt hier de oorzaak van wat enkele jaren later ‘the day my shoe fell off’ zou worden…

Maar om een lang saai verhaal nog een beetje boeiend te maken: ik kocht me onlangs een motor.
Motorrijden houdt in dat je verplicht bent om stevige schoenen tot boven de enkel te dragen. Die zijn overal in de betere motorzaak te vinden maar wegens budgetaire redenen werden mijn Caterpillars terug van onder het stof gehaald. En ook wel een beetje uit nostalgie want ik droeg ze ook jaren geleden tijdens het motorrijden.
De ideale schoenen dus voor de job.
De motorkriebels sloegen genadeloos toe en ik kon na jarenlang niet te hebben gereden, geen dag voorbij laten gaan zonder een ritje te doen. Al snel had ik last van jeuk/irritatie aan de onderkant van mijn voet. Maar ik dacht dat dit gewoon kwam door de wrijving tijdens het schakelen. Toen ook mijn andere voet in hetzelfde bedje ziek werd, plande ik een bezoek aan de dokter. Maar zover kwam het niet…

Deze morgen om 10u06 plaatselijke tijd, bevond ik mij op het eerste verdiep aan de kopieermachine. Bij het wegstappen, kwam mijn zool gewoon volledig los behoudens een kleine zone aan de tip die nog even standhield. Beschaamd sleepte ik me een weg voorbij de balie richting liftkoker. Gelukkig is het super rustig op het werk en kan ik zonder toeschouwers de lift naar het derde nemen. Op weg naar het IT eiland ben ik de inwoners van de omringende eilanden toch enige uitleg verschuldigd omtrent het slepend karakter van mijn blijde intrede.

Met rode wangen plons ik neer in mijn bureaustoel. Ik bekijk of de situatie nog te redden valt en dan valt zonder pardon ook de zool van mijn rechterschoen ten prooi aan de wetten van de zwaartekracht…

Doorgeroest, ja, je leest het goed, doorgeroest!!
Dat is de conclusie van mijn forensisch onderzoek dat nog moet bevestigd worden door een onafhankelijke expert.
Maar ik vermoed dat de vochtigheid waaraan de ijzeren onderdelen tijdens hun verblijf in de garage ten prooi vielen, dit proces hebben in gang gestoken. Vermoedelijk was het metalen vijsje al enige tijd doorgeroest en deed de lijm waarvoor hij bestemd was, namelijk de boel samenhouden. Maar met 35 graden hete lucht werd ook de lijm, zijn samenhoudende capaciteiten, herleidt tot een herinnering uit een ver verleden.

In nog geen 2 minuten was ik zoolloos. Pas later besefte ik dat dit evengoed tijdens het motorrijden had kunnen gebeuren …

Mijn schoenen … die bevinden zich nu bij Al Bundy in de schoenenhemel.

Amen

Advertentie