Na een weekendje in het postkantoor is daar het pakje van mijn Secret Santa.
Op het werk toegekomen, toch vlug eens piepen. Best wel veel was mijn eerste indruk.
Snel alles weer in de verpakking want ik stond er die dag alleen voor en de eerst klant stond al te wachten. Mijn nieuwsgierigheid werd na een weekendje wachten nogmaals op de proef gesteld!Het pakje ging weer in het schuif in afwachting van mijn middagpauze.
Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat het stukje chocolade de voormiddag niet overleefde.
Ondertussen bleef ook de trackingstatus van het door mij bestelde pakje onveranderd. De 21ste online besteld en betaald maar op die manier komt mijn cadeautje nooit op tijd bij mijn Secret Santa.
De trein is altijd een beetje reizen, ook voor verloren voorwerpen op de vlucht.
Op 18 november kwam Veerle van Het Vlaams Instituut voor Archivering , VIAA voor de vrienden een kabeltje vragen. Ze had op de trein een hard disk gevonden. Maar had niet het passende kabeltje om het ding te connecteren aan haar laptop.
Het begin van een warm kort verhaal met happy ending 🙂
Voor de geeks onder jullie, de schijf één externe hard disk 500 GB van het merk Western Digital was voorzien van een Apple sticker. Hoogverraad dus 🙂
De schijf vol met tientallen Time Capsule backups bevatte dus eigenlijk het volledige digitale leven van de eigenaar.
Veerle de eerlijke vindster, had vergader-verplichtingen en dus ging ik Hercules Poirot gewijs op zoek naar aanknopingspunten van de eigenaar.
Al snel werd bleek het om een lieftallige Duitse schone te gaan. Haar e-mail vond ik na lang zoeken terug in een CV in één van de backupfolders.
Om een lang verhaal kort te maken. Het meisje vergat haar schijf op de trein in Duitsland. Op één of andere manier werd die dagen later gevonden door Veerle op het traject Brussel – Gent. We namen contact op met haar en stuurden de schijf huiswaarts per post.
En vandaag een maand later mochten Veerle en ik dit lekkers in ontvangst nemen.
We kregen het er beiden warm van vanbinnen.
24/08 – Strand Middelkerke – ter hoogte van Funkarts-verhuur – zeedijk.
Ik ging samen met mijn vriendin na het werk nog een bezoekje brengen bij mijn ouders en zus met dochterlief die op vakantie zijn in het verre Middelkerke. Toch al snel een klein uurtje rijden vanuit Gent.
Het was blijkbaar een iets frissere dag geweest, de zon was er maar laat doorgekomen maar daar was om 16u niets meer van te merken. Stralend weer!
De zee is altijd een beetje dubbel, ik hou niet zo van zand in combinatie met zonnecrême 🙂
Maar eens over de drempel geniet ik volop.
Middelkerke is de badplaats waar ik als kind veel op vakantie kwam, en dit brengt dus steeds veel herinneringen uit mijn kindertijd naar boven.
Wenduine was de badplaats waar ik 4 zomers na elkaar een maand vakantiejob deed, en mijn overgrootvader was geboren en getogen in Oostende, den Opex aan de Spuikom voor de kenners.
Ik heb dus een band met La Mer Du Nord. Al moet ik eerlijk zijn dat als ik en mijn vriendin zelf eens vanuit Gent een dagje ‘zee’ plannen dat meestal is naar Breskens, Cadzand of Terneuzen. Vooral de files richting de kust zijn een doorn in het oog. En het is daar lekker rustig.
Soit, Middelkerke it is. Het is er gezellig, niet te druk en leuk vertoeven.
Het appartement is vlakbij bij de zeedijk maar zo een uitstapje naar het strand is toch meteen een hele verhuis. Handdoeken, parasol, frigobox, strandzeteltjes, surfplankje en vreemd genoeg 3 papieren bloemen. Ik had er toen nog niet bij stil gestaan, lichtjes verdoofd na 1 uur in een te warme wagen.
Mijn nichtje is een echt zeerat, de strandlakens waren nog niet gespreid en ze was al de golven aan het trotseren. Dan maar dichterbij, voorlopig enkel met de voeten in het water, een oogje in het zeil gaan houden. Later na een aperitiefje op het strand als de redders hun dagtaak erop zat, ook mee de zee ingedoken. Heerlijk zo over de golven springen.
En dan was het tijd om terug alles in te pakken en richting appartement te vertrekken, het was ondertussen al 19u.
En toen voltrok zich het vreemde fenomeen van het strandboeket.
Twee meisjes (5 en 11 jaar) en een jongen (7 jaar) vergezeld van de papa, komen vragen naar de prijs van de bloemen. Juist, die bloemen, helemaal uit het oog verloren maar drie bloemen met veel liefde en zorg gemaakt sierden ons plek op het strand. Bloemen gemaakt van crêpepapier en vastgemaakt op een stokje.
De wisselkoers bedroeg gezien het late uur 40-1. De kinderen besloten na overleg 2 bloemen te kopen en mijn nichtje was plots 80 schelpen rijker. Niet zomaar 80 schelpen, er zijn minimum vereisten waaraan de schelpen moeten voldoen maar daar heb ik gezien mijn korte verblijf de vinger niet kunnen opleggen.
Ook hier speelt vraag en aanbod een rol want overdag had mijn nichtje meer schelp voor haar waar kunnen krijgen. Ook de grootte en de vorm van de bloem speelt een rol. Op topdagen kan één bloem tot 100 schelpen opbrengen.
Vreemd maar schattig. Op twitter krijg ik al snel een paar reacties van mensen die dit nog kennen vanuit hun kindertijd. Dat kan ik me dus niet herinneren. Soms is\was er zelf sprake van een mini strandbloemenwinkeltje.
Terug in het appartement toont mijn nichtje haar buit van de laatste week. Een boeket met een strandwaarde van 1300 schelpjes.
Ergens in Middelkerke moet er een handelaar zijn in crêpepapier die hier echt geld aan verdient, dacht ik bij mezelf. Of is dit fenomeen wijd verspreid aan de Belgische kust en brengen toeristen hun voorraad mee op vakantie? Geen idee!
Alleszins, terwijl ik geniet van heerlijke scampi in een pittig tomatensausje voorzien van Turks brood uit Gent, zitten hier as i type op verschillende appartementen kinderen druk bloemen te vouwen. Grappig toch.
Als we later aanschuiven voor wat blijkt het lekkerste ijs van Middelkerke, moeten we terug met echt geld betalen. Jammer…
Je weet wat je te doen staat als je een dagje of langer Middelkerke plant en je mee wilt zijn met de lokale gebruiken! Een voorbereid kind is er twee waard 🙂
Tussendoor nog even bij de onderburen van het appartementsgebouw links om mijn kous op te halen die ik stuntelig bij het uitschudden uit mijn hand liet glippen en dan terug naar Gent na een heerlijke avond.
Het begon enkele jaren geleden bij het intrekken van onze huidige woning.
We maakten bij het verhuizen het goede voornemen dat we tijdens het uitpakken alles wat we niet meer ECHT ECHT nodig hadden, gingen verkassen naar de best passende instelling.
Zijnde het containerpark voor kapot en niet meer repareerbaar.
Zijnde de kringloopwinkel voor niet kapot, niet verkoopbaar maar geen afval en misschien hier en daar nog een retouchke nodig.
Of als laatste de ecoshops & co van deze wereld waar je voor een kleine commissie van 30% je eigen goederen 2 maand te koop mag stellen en ze daarna steeds meer eigendom worden van de winkel zelf.
Maar al snel bleek ook de garage een eindbestemming van enkele items die voor geen enkele van de drie voorgenoemde opties in aanmerking kwamen.
Zo belanden ook een aantal schoenen niet op één van deze voorgenoemde opties. Te slecht voor verkoop of uit de mode voor de nieuwe schoenenkast die onze gang siert.
Nog niet versleten genoeg om weg te gooien en/of de geringe kans om terug in de mode te geraken weerhield me om ze weg te doen.
Zo kreeg een paar Cat’s, caterpillars die ik al heel lang heb, een nieuw onderkomen. Ik heb ze al lang want ik heb ze niet zelf betaald dus ik moet nog thuis gewoond hebben.
Echt degelijke schoenen, tijdloos maar ik deed ze al enige jaren niet meer dan tweemaal per jaar aan.
En dus belandden ze in de garage, de garage waar toen ook vers gekapt hout lag te drogen voor de open haard. Die houtstapel besloot trouwens na ongeveer 13 maanden platte rust dat er wel eens iets mocht gebeuren en het boeltje ging tegen de vlakte, meerbepaald tegen de auto 😦 Maar dat is een ander verhaal waarvan ik jullie enkel de foto van voor de houtbeving kan tonen. En jullie kan mededelen dat we kort daarna een nieuwe wagen hebben gekocht.
Soit het hout is na de beving niet meer terug in de garage beland, maar niet enkel om een tweede WoodcrashCar te vermijden maar omwille van de vochtigheid die het drogend hout veroorzaakte met schimmel als gevolg. Mogelijk ligt hier de oorzaak van wat enkele jaren later ‘the day my shoe fell off’ zou worden…
Maar om een lang saai verhaal nog een beetje boeiend te maken: ik kocht me onlangs een motor.
Motorrijden houdt in dat je verplicht bent om stevige schoenen tot boven de enkel te dragen. Die zijn overal in de betere motorzaak te vinden maar wegens budgetaire redenen werden mijn Caterpillars terug van onder het stof gehaald. En ook wel een beetje uit nostalgie want ik droeg ze ook jaren geleden tijdens het motorrijden.
De ideale schoenen dus voor de job.
De motorkriebels sloegen genadeloos toe en ik kon na jarenlang niet te hebben gereden, geen dag voorbij laten gaan zonder een ritje te doen. Al snel had ik last van jeuk/irritatie aan de onderkant van mijn voet. Maar ik dacht dat dit gewoon kwam door de wrijving tijdens het schakelen. Toen ook mijn andere voet in hetzelfde bedje ziek werd, plande ik een bezoek aan de dokter. Maar zover kwam het niet…
Deze morgen om 10u06 plaatselijke tijd, bevond ik mij op het eerste verdiep aan de kopieermachine. Bij het wegstappen, kwam mijn zool gewoon volledig los behoudens een kleine zone aan de tip die nog even standhield. Beschaamd sleepte ik me een weg voorbij de balie richting liftkoker. Gelukkig is het super rustig op het werk en kan ik zonder toeschouwers de lift naar het derde nemen. Op weg naar het IT eiland ben ik de inwoners van de omringende eilanden toch enige uitleg verschuldigd omtrent het slepend karakter van mijn blijde intrede.
Met rode wangen plons ik neer in mijn bureaustoel. Ik bekijk of de situatie nog te redden valt en dan valt zonder pardon ook de zool van mijn rechterschoen ten prooi aan de wetten van de zwaartekracht…
Doorgeroest, ja, je leest het goed, doorgeroest!!
Dat is de conclusie van mijn forensisch onderzoek dat nog moet bevestigd worden door een onafhankelijke expert.
Maar ik vermoed dat de vochtigheid waaraan de ijzeren onderdelen tijdens hun verblijf in de garage ten prooi vielen, dit proces hebben in gang gestoken. Vermoedelijk was het metalen vijsje al enige tijd doorgeroest en deed de lijm waarvoor hij bestemd was, namelijk de boel samenhouden. Maar met 35 graden hete lucht werd ook de lijm, zijn samenhoudende capaciteiten, herleidt tot een herinnering uit een ver verleden.
In nog geen 2 minuten was ik zoolloos. Pas later besefte ik dat dit evengoed tijdens het motorrijden had kunnen gebeuren …
Mijn schoenen … die bevinden zich nu bij Al Bundy in de schoenenhemel.
sunrise 15|04|2013 6h48 : early morning pic’s from the roof window #Instagram #NoFilter
panorama from dusk till sunrise in one pic
sunset 15|04|2013 20h51 : pic from the garden #Instagram #NoFilter
Wat een verschil met enkele maanden geleden maar tevens o zo mooi 13|01|2013 9h191 : pic from the roof window #Instagram #Filter
29|12|2012 12h271 : pic from my garden #Instagram #Filter
more cloudporn pics, rabbits, food, on the road pics, … : http://instagram.com/darchief
credits:
my HTC Sensation XE
my not so steady hand
my touchscreen gloves
Instagram Filters
- dArchief - 