Tijdens het dagelijks voederen van mijn gevederde vrienden, ’s morgensvroeg na deze laatste nacht waarin Koning Vorst en zijn onderdanen de plak sloegen, kwam er plots een poes uit het niets die een vogeltje in haar bek verzwolg.
Vliegensvlug greep ik het dier bij de keel en drukte ik met al mijn kracht hard op de kop om als het ware het vogeltje er weer uit te persen. Wat er uitgeperst kwam, was niet alleen dood maar ook heel erg vies.
Nog viezer was de aanblik van de vermorzelde kat, die eruit zag alsof ze juist meermaals werd overreden. Kokhalzend viel ik op mijn knieën in het beetje gras dat de winter overleefde, beseffend dat ik dit weerloos dier zojuist met mijn blote handen zo bruut had gedood.
Overgeven deed ik …
En toen liep de wekker af …
Heftig hoe ongelooflijk realistisch een droom zich kan afspelen, visueel en emotioneel. Gelukkig vermengden zich al gauw herinneringen van andere dromen die nacht, zodat de vaagheid zich sneller dan verwacht inzette.
Maar toch, één lange werkdag later duikt de herinnering weer heel even heftig op als ik de kat van de buren vanuit de living op het tuinhuis de grasvlakte zie afspeuren. Ik zal helaas altijd een haat-liefde relatie met katten onderhouden, of beter gezegd met hun gedomesticeerd jachtinstinct.
Als ik morgen de poes van de buren op haar strategisch zeer sterk uitgekozen plaats in onze tuin tijdens het ochtendgloren de jacht zie aanvangen, zal ik haar zoals zich reeds enkele weken meermaals voordeed, vriendelijk maar kordaat verjagen. En hopelijk laat ze me dan ook gerust tijdens mijn volgende remslaap.
Het was lang geleden dat ik nog eens zo een nacht vol merries had …
- dArchief - 