Vandaag deed de Sint zijn blijde intrede. Niet overal ging dit gepaard met veel poeha en tamtam.
Deze morgen werd ik gewekt door veel te luide muziek. Toen ik in peignoir de gordijnen opende en aan de overkant mijn buurvrouw in dezelfde tenue zag staan, wist ik dat ik moest blijven kijken.
De Sint was onderweg, en hoe amateuristisch het ook was, het maakte toch enige emotie los.
Mijmerend dacht ik terug aan mijn eigen kindertijd. Ik groeide op in een wijk op het platteland, het verenigingsleven tierde er welig en elk jaar kwam de Sint met zijn Pieten huis aan huis. Dit maakte jaren een diepe indruk op me. Ook hier was amateurisme troef. De Sint en Pieten waren de buurman, en vader van mijn schoolvriendjes. De Sint zijn baard bedekte bijlange niet de eigen baardgroei van de man en de Pieten hadden zich duidelijk zelf geschminkt.
De Sint dronk bier met een rietje om zijn baard droog en in positie te houden. Na enkele huizen was de Sint steevast al zachtjes in het hoofd.
Grappig hoe je als kind, volledig opgaand in het gebeuren, die kleine details niet doorziet.
Verder kan ik me niet heel veel herinneren, ik kreeg ooit een indrukwekkende brandweerwagen, ik moet daarvan nog ergens in een oud album een foto hebben zitten. Ėėn keer toen ik al een beetje ouder was, maar nog steeds goedgelovig, legde ik een levensgrote Pluto-pop in mijn bed zodat mijn ouders dachten dat ik nog sliep maar ik stiekem de Sint en zijn cadeaus ging opwachten.
En een andere keer kreeg ik een junior Doe-het-zelf setje om met mijn vader mee te klussen op zolder. Ik knipte bij het eerste gebruik de audiokabels van de HiFi keten door, die doorheen de zoldering naar de andere kant van de living de boxen van geluid voorzagen. Het setje werd voor een paar jaar opgeborgen.
Het heeft toch tot mijn tiende geduurd eer ik aan het bestaan van de brave man ging twijfelen. Maar mijn ouders waren niet van het principe dat éénmaal je niet meer geloofde je geen speelgoed meer kreeg. Gelukkig maar!
Ik krijg trouwens tot op heden nog elk jaar een chocoladen Sint of Piet, fondant voor mij en melkchocolade voor mijn vriendin. In de praktijk komt het er op neer dat ik beide opvreet.
Het grappige is dat ik jaren later zelf in de huid kroop van de baas van “Slecht weer vandaag”. Mijn helaas onlangs overleden Nonkel was samen met zijn vrouw filiaalhouder van een winkel waarvan ik de naam hier niet vernoem. Ik was toen achttien. De eerste keer was ik zwarte Piet. De tweede keer kreeg ik de hoofdrol. En ik kan alleen maar bevestigen dat hoe amateuristisch ook, deze taak niet te onderschatten valt! Respect dus voor alle Sinterklazen en Zwarte Pieten!
De winkel werd overspoeld door ouders met hun kinderen. Sommige stonden al lang voor openingstijd aan de winkel. Om één of andere reden had de winkel een ijzersterke reputatie wat betreft de hoeveelheid en kwaliteit van de cadeaus. Met als gevolg dat de ouders, no matter what, hun kind op mijn schoot wouden krijgen. Huilende, bange kinderen, te grote exemplaren die niet meer geloofden en stoer hun cadeau kwamen innen, maar vooral heel veel kindjes die oprecht hun brief kwamen afgeven!
Als toekomstig Orthopedagoog was deze rol me op het lijf geschreven. De slechterik in me heeft hier en daar wel een papa en mama naar voor geroepen en ze een liedje voor me laten zingen 🙂
Mijn vreemdste herinneringen aan 6 december zijn de bezoekjes die de brave man bracht aan de kinderen van het Centrum voor Jeugdwelzijnswerk waar ik later aan de slag ging.
We organiseerden buitenschoolse activiteiten voor kinderen uit de zogenaamde 19de eeuwse gordel om Gent. In de Sleepstraat betrof dit voor 90% kinderen van Turkse afkomst. En hoe vreemd het ook mag lijken, de man die eigenlijk niet uit Spanje komt maar uit Turkije , wordt door de Turken niet gevierd. Ondertussen zijn we 10 jaar verder en zoals de kerstboom in vele Turkse livings al zijn intrede deed, kreeg de man gestaag ook meer en meer respect. Maar in die tijd waren de Pieten de bodyguards van de Sint! De jongens en meisjes, ja ook de meisjes waren er alleen maar op gebrand te zien welke begeleider er dit jaar onder de baard verscholen ging. Het was dus telkens een kwestie van tijd, eer de man het lokaal via de achterdeur moest verlaten met of zonder baard.
Mooie herinneringen!
Het leukste aan deze periode zijn de heruitzendingen van Dag Sinterklaas . Als je kinderen hebt of zelf even terug kind wil zijn dan is deze serie echt een aanrader!
Op naar de Kerstman!
En laat deze man nu net de aanleiding zijn voor mijn eerste blog, ik wil graag deelnemen aan een super sympathiek initiatief nl. Secret Santa .
- dArchief - 